Journalisten in Gaza blikken terug: 'De wereld lijkt doof voor onze pijn'
Al twee jaar mogen buitenlandse journalisten Gaza niet in. En dus is de hele wereld afhankelijk van lokale journalisten in Gaza. Ze zijn er onze ogen en oren, maar ze werken onder loodzware omstandigheden en met gevaar voor eigen leven en dat van hun families.
Ruba Ajrami werkt voor nieuwszender TRT Arabic. Ook voor haar zijn de omstandigheden de afgelopen twee jaar steeds zwaarder geworden met de tekorten aan voedsel en andere basisbehoeften. En ook zij moest meerdere keren vluchten met haar gezin voor Israëlische aanvallen. "Een van de moeilijkste situaties die ik heb meegemaakt sinds het begin van de oorlog, is het moment dat het gebouw werd aangevallen waar mijn gezin in woont. Terwijl ik daar live op TV verslag van deed. Dat is een moment dat ik nooit meer zal vergeten."
Bekijk hier dat moment:
Cameraman Soliman Hijjy doet ook al vanaf het begin van de oorlog verslag. Onlangs maakte hij voor de NOS een reportage over de tienduizenden mensen die wegvluchtten uit Gaza-Stad na invallen van het Israëlische leger. De reportage die hij maakte was ook Hijjy's eigen vertrek uit Gaza-Stad: "Er zijn zoveel momenten die ik nooit meer zal vergeten. Het verlies van vrienden en het verlies van ons mooie huis met alle herinneringen en veiligheid."
Vooral de beelden van omgekomen vrienden en collega's krijgt hij niet meer van zijn netvlies: "De afgelopen twee jaar documenteer en film ik elke dag dingen die ik in al die jaren als journalist niet heb gezien. Maar vooral de beelden van de momenten waarop we afscheid moeten nemen van mensen staan in mijn geheugen gegrift."
Mohamed Yaghi is producer en geluidsman in Gaza: "Het geluid van de bombardementen zal ik nooit vergeten. Of het moment dat er een raket vlak bij mijn huis terechtkwam. Of de gezichten van kinderen die begraven zijn onder het puin. Die momenten gaven mij een diep gevoel van hulpeloosheid, maar zorgen er ook voor dat ik nog meer vastbesloten ben om alle geluiden vast te leggen."
Alle drie verloren ze veel collega's. Volgens internationale journalistenvakbond IFJ zijn er sinds het begin van de oorlog zo'n 250 journalisten en anderen die voor de media werkten gedood door het Israëlische leger. Onlangs nog bombardeerde Israël live op tv een ziekenhuis, waarbij 20 mensen werden gedood - onder wie vijf journalisten die er verslag deden.
Beelden van de aanval op het ziekenhuis eind augustus:
Yaghi: "Sommige collega's heb ik zelf nog opgeleid in het opnemen van geluid. Het waren gepassioneerde jonge mensen die het opnemen van audio ook zagen als een vorm van verzet. Het doet veel pijn om die mensen te verliezen, maar het herinnert me ook dat ik door moet gaan met het werk dat we samen zijn begonnen."
Ook Hijjy verloor veel collega's: "Het waren meer dan collega's, het waren vrienden. We deelden zoveel herinnering van de vele uren die we samen doorbrachten om de situatie hier vast te leggen."
Niet stoppenOndanks dat de hele wereld bijna live mee kan kijken naar de verwoesting van Gaza, blijven serieuze sancties tegen Israël vanuit de internationale gemeenschap uit. "Soms betwijfel ik of onze verslaggeving een verschil maakt", zegt Yaghi. "Zeker als de wereld doof lijkt voor onze pijn."
"Helaas maken al onze inspanningen vaak maar weinig verschil", aldus Hijjy. "Daarbij worden we ook nog eens onderworpen een campagnes van opruiing en valse beschuldigingen van zowel Palestijnse als Israëlische kant. Ze willen ons stoppen bij het publiceren van verhalen die beide partijen niet willen horen."
Maar stoppen met het werk wil hij niet: "Ik heb als journalist een eed afgelegd om de waarheid en de stem van de mensen te laten horen. De stemmen die de strijdende partijen juist het zwijgen proberen op te leggen."
Ook Ajrami voelt zich verantwoordelijk. "Ten eerste omdat ik journalist ben. En ten tweede omdat ik Palestijns ben. Ik zie het als een verantwoordelijkheid naar mijn volk toe. Wij moeten blijven spreken over het bloedbad hier. Want als wij het niet doen, wie doet het dan?"
Ondanks het uitblijven van serieuze sancties voor Israël ziet Ajrami wel een verschuiving in de publieke opinie onder de bevolking van andere landen. "Ik put kracht uit de internationale solidariteit die ik zie onder de bevolking in het buitenland."
Ook Yaghi blijft doorgaan met zijn werk: "Ik haal kracht uit de geluiden zelf. Want geluid kan niet tot zwijgen worden gebracht. En zeker als ik een bericht krijg van iemand ver weg, dat ze Gaza hebben gehoord via mijn opnames. Dan weet ik dat mijn werk impact heeft gemaakt. Ook al is die maar klein, dat is voor mij genoeg."